Ons dagelijks leven wordt meer en meer gedirigeerd door technologie. De evolutie van deze technologie is niet meer te stoppen en neemt exponentieel toe. De snelheid van evolutie is dermate hoog dat niemand nog goed kan inschatten wat de uitkomst gaat zijn.

Artificiële intelligentie, robotica, gene editing, internet of things … de digitale golven zijn niet te stoppen. Gaan we als mensheid surfend een kopje onder of blijven we recht staan en gaan we naar een betere wereld ?

Via deze serie ontdek je mijn reeks van hedendaagse portretten uitgevoerd via traditionele technieken zoals olieverf op canvas of via digitale schilderijen op de computer.

Ik betracht bij het portretteren van een persoon tot een waarheidsgetrouwe weergave te komen waarbij het overbrengen naar de toeschouwer van een gevoelsimpressie van de persoon in kwestie het belangrijkste streefdoel is. Expressie, creatieve toets en details zijn in die mate enkel belangrijk als ze bijdragen tot deze impressie.

In de serene uitgestrektheid van een natuurlijke vijver vind ik inspiratie te midden van de rustige weerspiegelingen van lucht en gebladerte, waarbij ik de eeuwige dans van licht en schaduw op het glinsterende oppervlak vang.

Binnen ons waterrijk zwaaien de delicate lelies in harmonie met de zachte rimpelingen, waarbij hun levendige bloemblaadjes de levendige tinten van het omringende landschap weerspiegelen.

Het is hier, te midden van het gefluister van riet en het gezang van verre vogels, dat de schoonheid van de natuur zich in al haar pracht openbaart – een tijdloze symfonie van leven en rust die de harten van zowel kunstenaars als dichters beroert.

In deze kunstserie doe ik een introspectie over de gevoelens van mensen en verbeeld ik het bloeden van hun innerlijke ziel.

Deze serie omvat moderne, expressieve werken omtrent het thema van de sprankelende liefde en haar oorsprong.

Het thema omvat het concept van ’liefdeskiemen’ die zich ontspruiten als zaadjes van een moeder hart en al snel een netwerk van wortels en hartjes vormen om ons heen. En mogelijk in ons ?

“Wildgroei” zou je kunnen opperen ? Mogelijk. Geen idee. Laat het hart spreken. De waarheid volgt van zelf.

In de natuur bestaat een dans zo oud als de tijd zelf: een wals tussen creatie en ontbinding, tussen schoonheid en verval. Binnen deze eeuwige symfonie onthult het proces van verval zijn tedere poëzie, terwijl de levendige tinten van het leven geleidelijk wijken voor de zachte omhelzing van de tijd. Als delicate bloemblaadjes die uit een bloeiende roos vallen, vervaagt het eens zo glanzende tapijt van het bestaan ​​in de omhelzing van de aarde, waarbij het zich overgeeft aan de cyclus van vernieuwing die de essentie van het leven definieert.

Toch ligt er te midden van deze melancholische elegie een diepgaande waarheid – een waarheid die diep resoneert in de menselijke ziel en de harten van kunstenaars door de eeuwen heen inspireert. Want in de delicate ranken van verval vinden ze geen wanhoop, maar eerder een diepe bron van inspiratie – een bewijs van de vergankelijkheid van alle dingen, en de tijdloze schoonheid die voortkomt uit het verstrijken van de tijd.

Door de lens van de blik van de kunstenaar wordt het proces van verval een aangrijpende meditatie over de vergankelijke aard van het bestaan. In het delicate spel van licht en schaduw vinden ze echo’s van hun eigen sterfelijkheid, en in de vervagende tinten van bladeren ontdekken ze een spiegel voor de diepten van hun eigen ziel.

En dus brengen kunstenaars, terwijl ze hun doeken bestrijken met vleugjes etherische schoonheid, of hun woorden verweven tot een tapijt van proza, hulde aan de heilige alchemie van verval – een bewijs van de blijvende kracht van de eeuwige omhelzing van de natuur, en de tijdloze schoonheid die komt voort uit de zachte ontrafeling van het bestaan. Want in het tedere verval van de natuur vinden ze geen einde, maar eerder een nieuw begin – een canvas waarop ze de eindeloze symfonie van het leven kunnen schilderen, en de eeuwige dans van creatie en ontbinding die de essentie van het zijn definieert.

De ongetemde natuur, met zijn rauwe schoonheid en ongebonden geest, lonkt naar de diepten van onze ziel en herinnert ons aan onze nederige plaats in het bestaan.

Te midden van de symfonie van vogelgezang en ritselende bladeren, worden we nederig gemaakt door de enorme omvang van de universum, waarbij we vernieuwing en inspiratie vinden in de ongebreidelde majesteit van de natuurlijke wereld. Maar naast deze eerbied ligt er een aangrijpende herinnering aan onze kwetsbaarheid en vergankelijkheid, terwijl we getuige zijn van de eeuwige cyclus van geboorte, groei, verval en wedergeboorte die onze eigen reis door het leven weerspiegelt.

Dus in de omhelzing van de wilde natuur worden we zowel verheven als nederig, en vinden we troost, perspectief en een diepere verbinding met de uitgestrekte en mysterieuze kosmos die ons omringt.

Het bevatten van het (naakte) menselijk lichaam staat in deze serie centraal.

Aan de hand van een levend model worden de contouren van het naakte lichaam een plaats gegeven in de ruimte en dit met de nodige aandacht voor vorm, licht & schaduw.

Deze serie bevat vooral houtskool en acryl werken vanuit mijn studie ‘model tekenen’ aan de academie van Sint-Niklaas.

De onderwater wereld van vissen heeft me van kinds af aan altijd al gefascineerd. Al snel kom je er achter dat ook vissen in hun eigen wereldje leven met een hele resem aan bijhorende gevoelens en gedragingen.

In deze serie betracht ik de schoonheid van vissen te portretteren in combinatie met hun (al of niet menselijke) gevoelens. Hierbij gebruik ik vaak een losse, expressieve toets.

Zijn we als ‘mensheid’ vertrokken op onze reis naar ‘oneindigheid’ ?

Via modificaties van onze lichamen proberen we de status van goden te bereiken en het eeuwige leven te omarmen.

Wat zal deze reis ons brengen ? Eeuwig geluk voor ons allen of enkel voor de ‘happy few’ ?

“Bloemenhoofden”, een beweging die is gegroeid als een verlangen om terug te keren naar de wortels van de symbiose tussen mens en natuur, geboren uit een opstand tegen het meedogenloze streven van de mensheid om goden te worden door de machines en technologische vooruitgang te omarmen. Door middel van dezelfde geavanceerde technologie worden zaden in het hoofd en het lichaam geïmplanteerd en gevoed tot ze groeien, waardoor de volgende contrarevolutie in de evolutie van de transhumaan ontstaat.

Technologen … rare technologische mensachtigen dwalen door het land. Soms behulpzaam maar meestal gewelddadig en in een destructieve woede tegen degenen die in hun buurt komen. Engel of demon? Je weet het nooit zeker totdat je te dichtbij komt.

Zijn we als ‘mensheid’ vertrokken op onze reis naar ‘oneindigheid’ ?

Via modificaties van onze lichamen proberen we de status van goden te bereiken en het eeuwige leven te omarmen.

We zullen Transhumaan worden en heersen over de Sterren.

Zijn we als ‘mensheid’ vertrokken op onze reis naar ‘oneindigheid’ ?

Via modificaties van onze lichamen proberen we de status van goden te bereiken en het eeuwige leven te omarmen.

Wat zal deze reis ons brengen ? Eeuwig geluk voor ons allen of enkel voor de ‘happy few’ ?

Zijn we als ‘mensheid’ vertrokken op onze reis naar ‘oneindigheid’ ?

Via modificaties van onze lichamen proberen we de status van goden te bereiken en het eeuwige leven te omarmen.

Wat zal deze reis ons brengen ? Eeuwig geluk voor ons allen of enkel voor de ‘happy few’ ?